Afscheid nemen van een bijzonder hoofdstuk

Deze week was mijn laatste officiële werkdag als gespecialiseerd cliëntondersteuner voor gezinnen met een kind met ZEVMB, in opdracht van Metgezel.

De afgelopen weken stonden in het teken van afronding. Van afscheid nemen van collega’s, samenwerkingspartners en van de gezinnen waar ik in sommige gevallen jarenlang bij betrokken mocht zijn. Het waren intense weken; vol herinneringen, woorden, blikken en stiltes. Maar bovenal: waardevol.

Ik ben dankbaar. Dankbaar voor het vertrouwen dat ik kreeg. Voor het samenwerken, het meebewegen, het lachen en het leren. Voor het kwetsbaar mogen zijn en het samen “doen wat nodig is.”

Een reis sinds 2018

Sinds 2018 mocht ik, eerst als Copiloot en later in opdracht van Metgezel, naast gezinnen staan in misschien wel de meest kwetsbare en ingrijpende omstandigheden die je je kunt voorstellen. Ik probeerde er te zijn. Mee te denken, mee te bewegen. En als het nodig was: aan te kaarten wat anders moest, of beter kon.

Wat ik in al die jaren heb geleerd van gezinnen, collega’s en samenwerkingspartners is van onschatbare waarde. Ik heb geleerd over volhouden én loslaten, over systeemkennis én mensenwerk, over kwaliteit van leven én kwaliteit van sterven. Maar vooral over verbinding, vertrouwen en presentie.

Verder dan de casus

Naast mijn werk met gezinnen heb ik me ook met overtuiging ingezet voor overstijgende projecten. Zoals het signaalhouderschap Medische Kindzorg, het begeleiden van reflectiegroepen en casuïstiekbesprekingen, de samenwerking rond ZEVMB 18-/18+ en het bouwen aan duurzame netwerken.

Want betere zorg is niet alleen doen wat nú nodig is. Het is ook bouwen aan wat straks mogelijk moet zijn. Het vraagt lef, samenwerking en de moed om over muren heen te kijken.

Zien wat niet altijd zichtbaar is

Wat dit werk zo bijzonder maakte? De gedeelde missie: doen wat nodig is. En de kernwaarden waar we met elkaar voor stonden: vertrouwen, lef, creativiteit, presentie en verbinding.

Kennis kun je overdragen. Maar de echte kracht zit in het kunnen zíen, écht zien, van deze kinderen, hun ouders, broers en zussen. Dat zit in je hart, niet alleen in je hoofd.

Tijd om te landen

De komende tijd neem ik de ruimte om tot rust te komen. Om te landen, los te laten en stil te staan. Maar wat ik heb geleerd en ontvangen van de mensen om me heen, draag ik met me mee, in alles wat nog komt.

Dank aan alle gezinnen, collega’s en samenwerkingspartners met wie ik dit pad mocht bewandelen. Jullie hebben me geraakt, gevormd en geïnspireerd. 💚