“Als een verpleegster een vliegticket niet kan betalen, had ze maar arts moeten worden.”

Een uitspraak van Jort Kelder die tot felle reacties leidt. Niet alleen vanwege het woord “verpleegster”, de zin legt een hardnekkig misverstand bloot over het vak van verpleegkundige én over hoe we in dit land kijken naar zorg, inkomen en waardering.

De term “verpleegster” is veelzeggend. Niet alleen feitelijk onjuist (we spreken al sinds 1966 van verpleegkundigen), maar ook tekenend voor een achterhaald beeld: dat van de vrouwelijke verpleegster uit vroegere tijden. En dat is precies het probleem, er wordt óver de zorg gesproken met het beeld van vroeger, in plaats van met kennis van nu.

Verpleegkundigen kiezen niet voor hun beroep omdat ze “geen arts konden worden”, maar juist omdat ze bewust kiezen voor nabijheid, menselijkheid en een ander soort vakmanschap. Ze dragen verantwoordelijkheid, werken onder hoge druk, coördineren, begeleiden, observeren, interpreteren en signaleren. Vaak in situaties van pijn, angst, zorgen, hevige emoties, verlies of rouw. Met kennis. Met lef. Met hart. Vanuit nabijheid.

Verpleegkunde is geen tweede keus. Verpleegkundigen zijn geen ‘wannabe-artsen’, maar deskundige professionals, mannen én vrouwen, die dagelijks voor ontelbaar veel mensen het verschil maken. Onder steeds lastigere omstandigheden en met structureel te weinig waardering.

Wat aandacht verdient

Mijn eerste reflex was om de uitspraak te parkeren als het geluid van iemand die los staat van de dagelijkse realiteit. En eerlijk gezegd: mijn eerste neiging was ook om er géén aandacht aan te besteden. Want wat je aandacht geeft, groeit. Maar uiteindelijk draait het daar niet om.

De mensen in de zorg verdienen wél aandacht. Verpleegkundigen verdienen het om echt gezien te worden. De problemen in de zorg verdienen het om serieus genomen en aangepakt te worden. Zodat we de zorg van morgen kunnen blijven waarborgen.

De misplaatste opmerking van Jort is dan ook meer dan een misser. Ze laat zien hoe er óver de zorg gesproken wordt zonder enige kennis van binnenuit. Ondertussen worden stagefondsen geschrapt, opleidingsbudgetten gekort en kampen we met personeelstekorten, alsof zorg zichzelf opleidt en in stand houdt.

Het past in een bredere trend: de structurele onderwaardering van beroepen die onze samenleving draaiende houden zoals zorg, onderwijs en kinderopvang. Cruciale beroepen.

Wat ik liever doe, is laten zien wat er écht speelt en waarom deze opmerking verpleegkundigen zo hard raakt:

➜ Structurele tekorten die leiden tot hoge werkdruk en uitval

➜ Agressie tegen zorgprofessionals die hun werk nóg zwaarder maakt

➜ Bezuinigingen op opleiding en begeleiding die de toekomst van de zorg uithollen

➜ Verpleegkundigen die letterlijk de zorg dragen, dag en nacht

Wie deze context kent, begrijpt dat de opmerking over vliegtickets niet alleen kwetsend is, maar simpelweg onwaar.

Een open uitnodiging

Inmiddels is vanuit het brede werkveld al een reeks serieuze uitnodigingen aan Jort verschenen om een dagje mee te lopen, op de SEH, in de wijkverpleging, op een IC of in de kindzorg. Gaat hij daarop in en vormt hij zich een écht beeld?

En toch…

Ik ben ervan overtuigd dat als Jort ooit zelf zorg nodig heeft, er op dat moment verpleegkundigen voor hem klaar zullen staan. Niet omdat zij het met hem eens zijn, maar omdat verpleegkundigen voor iedereen zorgen, zonder onderscheid.

Hoe hard we ook moeten werken, hoeveel het zorgen voor een ander soms van ons vraagt, hoe vaak we ook geconfronteerd worden met onbegrip of onderwaardering: we blijven zorgen. Voor iedereen.

Misschien is dat wel de kracht én de valkuil van ons vak. Want zolang we het blijven doen, wordt het ongemerkt te gewoon gevonden.

Wie wéét hoe het zit, praat anders!

Het fragment vind je hier:

https://wnl.tv/2025/06/17/jort-kelder-hekelt-onze-vakantiecultuur-nederland-is-natuurlijk-best-wel-een-lui-land